Katolicy obrządku łacińskiego w Rafajłowej (Płaj 34)

Jan Skłodowski

(fragment)
Historyczna Rafajłowa – dziś Bystryca – leżąca u podnóża Karpat w dolinie Bystrzycy Nadwórniańskiej (inaczej Czarnej) w dawnym powiecie nadwórniańskim województwa stanisławowskiego (przedwojenna Małopolska Wschodnia) znana jest przede wszystkim z walk 2 i 3 pułku Legionów Polskich (tworzących później ich II Brygadę, zwaną też Karpacką lub Żelazną) ścierających się tam u boku Austro-Węgier na przełomie lat 1914 i 1915 z napierającymi wojskami rosyjskimi. Wtedy to właśnie powstala tam tak zwana Rzeczpospolita Rafajłowska, pierwszy od czasów rozbiorów de facto suwerenny obszar pozostający pod polską władzą. Mniej znane i udokumentowane pozostają natomiast dzieje  części jej mieszkańców – rzymskich katolików (nazywanych tam  przez tubylców rimokatołykami), głównie Polaków, którzy, choć stanowili na tym terenie zawsze wyraźną mniejszość, to odgrywali zwykle znaczącą rolę w tamtejszym życiu społeczno-kulturalnym, gospodarczym i administracyjnym.
Dziś, z uwagi na ogólnie znane wydarzenia historyczne i wynikające z nich deportacje ludności polskiej z dawnej Małopolski Wschodniej oraz zmiany granic państwowych, przedstawione w tytule zagadnienie jest już zjawiskiem wyłącznie historycznym.  Powyższe więc tym bardziej usprawiedliwia dokonanie próby choćby jego wstępnego rozpoznania i opisu. A nie są one łatwe z uwagi na braki i zniszczenia w archiwaliach a także utrudnienia w dostępie do materiałów ocalałych. Również z uwagi na zdarzające się niekonsekwencje, a nawet i sprzeczności występujące w pozycjach opublikowanych. Metoda badawcza winna tedy przyjąć za konieczne uzupełnienie kwerend archiwalnych i innych szczupłych wiadomości pogłębioną wizją lokalną umożliwiającą dokumentację zachowanych śladów przeszłości (choćby w stanie destrukcji), więc budynków (jak kościoły, kaplice), miejsc (jak cmentarze) i innych obiektów związanych z kultem (np. krzyże przydrożne) oraz o wywiad środowiskowy uwzględniający relacje i wspomnienia starszych mieszkańców miejscowości. A dzięki temu, że spotkać można jeszcze wśród mieszkańców dawnej Rafajłowej osoby urodzone w latach 20-tych ub. wieku, więc niekiedy dobrze pamiętające lata międzywojenne, istnieje możliwość uzyskania bezpośrednio od nich informacji o znaczeniu już historycznym, będących ponadto często jedynymi ukierunkowującymi na interesujące tu zagadnienia.

* * *
Rafajłową, jako wieś huculską, zamieszkiwała w większości miejscowa ludność rusińska wyznania greckokatolickiego, ale napotkać można w niej również było mieszkańców wyznania mojżeszowego (jak np. legendarnego karczmarza Wundermanna) oraz licznych rzymskich katolików – Polaków i – przed pierwszą wojną światową – także Austriaków i Niemców. Te trzy ostatnie nacje związane były głównie z pełnieniem na tych terenach funkcji państwowych, więc w administracji lokalnej, w szkolnictwie, leśnictwie a nawet i organizacji polowań rządowych. Byli nimi również coraz częściej odwiedzający Rafajłową letnicy i turyści.  Oni to właśnie odczuwali w Rafajłowej brak choćby skromnej świątyni obrządku łacińskiego. A miejscowość jej nigdy nie posiadała. Zresztą sama Rafajłowa rozwinęła się dość późno jako leśna i turystyczna osada, bo w końcu XIX wieku i dopiero po pewnym czasie wyodrębniła się jako oddzielna wieś z położonej niżej w dolinie Bystrzycy rozległej, będącej siedzibą gminy i poczty, Zielonej, do której wpierw przez wiele lat należała jako przysiółek. Można wspomnieć, że w okresie międzywojennym liczyła ok. 150 domów i 800 mieszkańców, w znacznej części Polaków. (…)
Udostępnij