Wszystko na temat: Huculszczyzna

Kolejne, już 29 seminarium vincenzologiczne Zakładu Edytorstwa Instytutu Filologii Polskiej UWr, można obejrzeć pod tym linkiem. Wypełnił je profesor Jan Choroszy omówieniem swojego artykułu pt. „Pole tożsamości i Vincenzowskie przekroczenia” opartego w dużej mierze na dotychczas niepublikowanych egodokumentach autora „Połoniny”, a opublikowanego w najnowszej „Tece Polsko-Ukraińskich Związków Kulturowych”. Artykuł (dostępny pod tym linkiem) warto przeczytać, niezależnie od obejrzenia seminarium.

Podczas 28 seminarium vincenzologicznego Zakładu Edytorstwa Instytutu Filologii Polskiej UWr, którego zapis dostępny jest pod tym linkiem, Magdalena Borodziewicz przedstawiła główne wątki swojej pracy licencjackiej przygotowanej pod kierunkiem profesora Jana Choroszego, a dotyczącej autokomentarzy Stanisława Vincenza do cyklu „Na wysokiej połoninie”. Uwzględnione materiały, przechowywane w ossolińskim archiwum pisarza, pochodzą z lat 1936–1970. Znalazły się wśród nich jego konspekty, fragmenty listów, dwa wywiady, przedmowy i posłowie, jak również notatki Ireny Vincenzowej. Analizowane fragmenty odnoszą się do treści dzieła, jego struktury, formy, stylu i symboliki, źródeł inspiracji i genezy tetralogii, jej celów oraz przesłania, autentyczności ukazywanych w niej zdarzeń i postaci, a także sposobu postrzegania Huculszczyzny przez Vincenza.

Oto najnowsze informacje o postępie prac przy ogrodzeniu Krzyża Vincenzowskiego w Bystrzcu powstającemu dzięki ofiarności wielu osób, którym w tym miejscu Towarzystwo Karpackie jeszcze raz solennie dziękuje.
Wypada przypomnieć, że jesienią ubiegłego roku wykonane zostały fundamenty ogrodzenia oraz solidne metalowe wsporniki, dzięki którym będzie ono stać pewnie i bez narażania na wpływ wilgoci z gruntu. Wykonywane jest na podstawie projektu dr arch. Włodka Witkowskiego i będzie to najpewniej najbardziej huculskie ogrodzenie na całej Huculszczyźnie. Jak wynika z informacji przesłanej przez majstra Wasyla Sławijczuka wszystkie elementy są już gotowe i czekają na montaż w Bystrzcu. Sprawa się nieco przeciąga, z powodu prawdziwie zimowych warunków panujących jeszcze w Czarnohorze. Zakończenie prac nastąpi na pewno przed kolejną wyprawą Towarzystwa Karpackiego w Czarnohorę, którą planujemy na połowę sierpnia. A skoro tak dobrze nam idzie, to może koło krzyża, w tym samym miejscu jak w czasach gdy stał tu dom Vincenza, postawimy jeszcze ławeczki?

Leszek Rymarowicz, Aleksander Stepanenko, Janusz Byra

Dwudzieste siódme seminarium vincenzologiczne Zakładu Edytorstwa Instytutu Filologii Polskiej UWr poświęcone było zawartym w „Barwinkowym wianku” Dziejom Dereja, mistrza snycerskiego, który pragnąc odkupić swoje grzechy, zbudował drewnianą kaplicę i dokonał w niej aktu samospalenia. Spotkanie rozpoczęło odczytanie Dziejów Dereja w doskonałej interpretacji aktora, Orfeusza Rafała Jakubiszyna. Następnie Andrzej Wielocha nakreślił tło krajoznawcze tej opowieści, wskazując na czym Vincenz mógł się wzorować i skąd brał inspirację. Profesor Jan Choroszy omówił kwestie tekstologiczne związane z tym fragmentem „Połoniny” zwracając uwagę na ważną adnotacji autora: „Niejedna praca artystyczna pochodzi z czarów”. Wszak Derej był uważany za stocznyka, czyli artystę, który zawdzięcza swój niezwykły talent zawarciu paktu z siłami nieczystymi. Link do zapisu seminarium w tym miejscu. Zapraszamy do oglądania.

Pod tym linkiem można znaleźć zapis dwudziestego szóstego seminarium vincenzologicznego Zakładu Edytorstwa Instytutu Filologii Polskiej UWr, na którym zaprezentowano rejestrację spektaklu Teatru „Węgajty” zatytułowanego „Historie Vincenza”. Była to adaptacja dwóch Vincenzowskich opowieści: o konfrontacji z czartami na zamku Czarna Słoboda (na podstawie „Ech z Czerdaka”) oraz o żydowskim krawcu Pinkasie i jego wizycie w chrześcijańskiej Hiszpanii (z „Barwinkowego wianka”). Połączenie tych dwóch nurtów kulturowych – huculskiego i chasydzkiego – to jeden z atrybutów „Połoniny”. Prezentację uzupełniła opowieść Wacława Sobaszka z Teatru „Węgajty”, o genezie i procesie przygotowywania przedstawienia w latach 80. XX wieku. Co ciekawe, wizyta twórców tego spektaklu na Huculszczyźnie nastąpiła później, bo dopiero w latach 90., stanowiąc swoiste dopełnienie i wzbogacenie lektury Vincenza.

Mamy przyjemność poinformować, ze zapis dwudziestego piątego seminarium Pracowni Badań nad Spuścizną Stanisława Vincenza Zakładu Edytorstwa Instytutu Filologii Polskiej UWr właśnie został upubliczniony pod tym linkiem. Miało ono wyjątkowy charakter, objęło bowiem oprowadzanie po wirtualnej wystawie „Dialogi Vincenza – spojrzenia” oraz promocję dwujęzycznej książki „Dialogi huculskie: Stanisław Vincenz i Lidio Cipriani” (do pobrania z tego linku), co stanowiło ukoronowanie projektu „Twórczość Stanisława Vincenza u progu XXI wieku” (2021–2024). Autorzy publikacji dr Dorota Burda-Fischer (Uniwersytet w Hajfie), dr hab. Jan A. Choroszy, prof. UWr (Uniwersytet Wrocławski), dr Justyna Gorzkowicz (Polski Uniwersytet na Obczyźnie w Londynie) oraz dr hab. Jakub Żmidziński, prof. UAP (Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu) zaprezentowali swoje teksty, a twórca wystawy Jarosław Solecki (artysta wizualny, Blue Point Art Gallery London) opowiedział o swoim dziele (tu link do niego). W zamykającej seminarium dyskusji poruszono wiele wątków, nad którymi unosiły się ciemne chmury trudnych do zaakceptowania dziś – a również chyba i wówczas – ideologicznych wyborów uczonego z Florencji.