Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego oraz Towarzystwo Miłośników Historii zapraszają na wykład dr Roberta Gawkowskiego pt. Varsaviana w Karpatach Wschodnich – opowieść o obserwatorium na Pop Iwanie i o warszawskich schroniskach z czasów II RP na terenie Karpat Wschodnich.
Wykład odbędzie się 19 października 2011 r. o godz. 17 w sali balowej Pałacu Tyszkiewiczów-Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 32.
[yframe url=’http://www.youtube.com/watch?v=jXdL8Rf0_u8′]
Czarnohora z lotu ptaka: Bystrec – Kosaryszcze – Somtrec – Pop Iwan – Kizie Ułohy – Szpyci – Breskuł – Howerla, film z 2008 r. udostępniony nam przez Muzeum Huculszczyzny z Werchowyny (Żabiego) z muzyką Kapeli „Czeremosz” Romana Kumłyka.
Uczestnicy przejścia na grzbiecie Szpyci.
W daniach 18-26 czerwca 2011 r. członkowie i sympatycy Towarzystwa Karpackiego wzięli udział w przejściu Czarnohory śladami Stanisława Vincenza na trasie Łuh – Szpyci – Bystrec. W ten sposób powtórzono trasę powrotu autora „Na wysokiej połoninie” z Węgier do Bystrca w październiku 1939 r. Było to dokończenie podjętego w ubiegłym roku i niezrealizowanego do końca z powodu złej pogody przedsięwzięcia, kiedy to udało się przejść trasę Bystrec – Brebenieskuł – Klauza Howerla. W tego rocznym przejściu wzięło udział 18 osób, a kierownictwo organizacyjne nad całością sprawowali Andrzej Ruszak i Stanisław Janocha, grupę w górach prowadzili Wojciech Włoskowicz i Andrzej Wielocha. Czytaj dalej
W połowie lipca 2010 r. ukazała się mapa Czarnohory autorstwa Wojciecha Krukara i Mateusza Trolla wydana przez wydawnictwo „Ruthenus”. Jak wszystkie mapy Wojtka Krukara i ta imponuje przede wszystkim ogromnym bogactwem toponimów. Mimo skali 1:60000 jest bardzo szczegółowa, a przy tym ma czytelny i przejrzysty rysunek. Zasięg mapy: od Połoniny Worożeskiej w Świdowcu na pn.-zach., po Hordia, Rotyło i Ihrec na pn.-wsch. oraz od Kosowskiej Polany i Diłowego na pd.-zach., po Hryniawę i Hramitne na pd.-wsch. Rewers zawiera informacje o środowisku przyrodniczym, nazewnictwie, ludności i historii, a także słownik nazw geograficznych, informacje o ochronie przyrody, służbie ratunkowo-poszukiwawczej oraz mapę czarnohorskich staji i panoramę 360° z Howerli.
1 czerwca 2010 r. w podczarnohorskim Bystrcu odbyła się uroczystość poświęcenia pamiątkowej tablicy i huculskiego dębowego krzyża ustawionych staraniem Towarzystwa Karpackiego w miejscu gdzie w latach 1926-1940 stał dom Stanisława Vincenza. Uroczystość, w której wzięło udział blisko 100 osób, odbyła się w siedemdziesiątą rocznicę ucieczki autora tetralogii „Na wysokiej połoninie” przed spodziewanym aresztowaniem przez NKWD i opuszczenia na zawsze ukochanej Wierchowiny (plakat).
Inskrypcja umieszczona na tablicy w trzech językach – po ukraińsku, po polsku i w jidysz brzmi następująco:
Andrzej Ruszczak
Andrzej Wielocha
(fragment)
Utarło się w dotychczasowej literaturze dotyczącej Czarnohory przyjmować, że nazwa ta w dokumentach kartograficznych pojawiła się po raz pierwszy dopiero na pochodzącej z połowy XVII w. mapie Ukrainy Guillaumea le Vasseur de Beauplana. Pogląd taki znajdujemy u Marka Olszańskiego i Leszka Rymarowicza, w książce Powroty w Czarnohorę (Marek Olszański i Leszek Rymarowicz, Powroty w Czarnohorę, Pruszków 1993, str. 104), gdzie autorzy piszą, że nazwa Czarnohory, w wersji Carna Hora pojawia się po raz pierwszy na mapie de Beauplana wydanej w 1650 r., i że dotyczy fragmentu terenu gdzieś u źródeł Prutu. Za nimi tezę tę powtarza Wojciech Krukar (Wojciech Krukar, Nazewnictwo terenowe Czarnohory, w: Czarnohora, przyroda, człowiek, red. Mateusz Troll, Kraków 2006). Twierdzi tak również autor umieszczonego w internecie obszernego artykułu zatytułowanego Чорна Гора чи Піп Іван? (www.karpaty.com.ua/?chapter=12&item=361) Czytaj dalej
Jurij Nesteruk
Historia, stan współczesny i perspektywy
fragment (przypisy pominięto)
Początek naukowej eksploracji Czarnohory zawdzięczamy Baltazarowi Hacquetowi, Brytyjczykowi z pochodzenia, będącemu od roku 1787 profesorem medycyny Uniwersytetu Lwowskiego, który w 1795 r. odwiedził Czarnohorę i przeprowadził pewne badania tego interesującego regionu. Czytaj dalej
Książka zawiera:
Część I
Bartosz Rogoziński, Michał Krobicki, Budowa geologiczna wschodnich stoków masywu Pietrosa w Czarnohorze (Karpaty Ukraińskie).
Piotr Kłapyta, Rzeźba południowych stoków Czarnohory (Karpaty Ukraińskie) pomiędzy Howerlą a Turkułem.
Andrzej Kotarba, Termiczne zróżnicowanie topoklimatu wschodniej części Czarnohory (Karpaty Ukraińskie) w sezonie letnim 2004 roku, na przykładzie doliny górnego Prutu.
Anna Pająk, Źródła połonin zachodniej Czarnohory (Karpaty Ukraińskie) – rozmieszczenie i zróżnicowanie parametrów fizyczno-chemicznych.
Jan Bodziarczyk, Paweł Markewycz, Marta Nitoń, Maksymilian Ramut, Struktura górnoreglowego boru świerkowego w masywie Pietrosa w Czarnohorze (Karpaty Ukraińskie).
Czytaj dalej
W dniu 2 czerwca 2006 w godzinach 9.15-15.00. Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Jagiellońskiego organizuje sesję naukową pt.
"Czarnohora – przyroda i człowiek",
która odbędzie się w budynku Kampusu
600-lecia Odnowienia UJ przy ulicy Gronostajowej 7 w sali P1.1
Sesja jest już drugim spotkaniem młodych naukowców poświęconym w
przeważającej mierze wynikom badań prowadzonych prze nich podczas obozów naukowych
studentów UJ i AR w Czarnohorze w latach 2003-2004.
Szczegółowe informacje pod poniższym adresem:
http://www.geo.uj.edu.pl/downloads/2006_sesja_naukowa_czarnohora.pdf
